Kızların ilk aşkı hep çok masumane. Böyle nasıl seveceklerini bile bilmeden dalarlar aşkın en sarp yokuşlarına. Çünkü öyle büyük bir kalbi severler ki bir ömür boyu bulamazlar ne eşi ne benzerini. Yüreğinin tam ortasına kondurdukları o adama çok ama çok kıymet verirler. O yüzden yaptıkları en ufak hata çok acıtır canımızı. Evet, ilk aşklarımız babalarımız… Elimizden tutan, bizi sahiplenen ilk adam. Kahramanlarımız onlar bizim. daima koruyan, telaşlanan, hayatımızı takibe alan şampiyonlarımız. Dünya kaybolsa babam bizi korur. Mahallenin çocukları diklense ‘’ Benim babam senin babanı döver’’ , sonra acı çeksek kızışıyla sevişi aynı anda olur. Onun cepleri her zaman bizim kumbaramızdır. Sırtı sürekli oturduğumuz köşk kucağı en tatlı yataktır belki de. Yokluğu acıların en beteridir tahammülü yoktur. Varlığı sırtımızı yasladığımız en sağlam duvar. Yanımızda oluşu en büyük hediyedir kıymet bilene. Çünkü aşkı sonsuza dek yüreğimizde. Yeri başımızın tacı, duaları gönlümüzün ilacıdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder