AŞIK VEYSEL

Aşık Veysel 1894 yılında Sivas'ın Şarkışla ilçesinde doğdu. İki tane kız kardeşini kurban verdiği çiçek hastalığı  7 yaşında onun yakasına da yapıştı. Ve iki gözünü bu illete kurban verdi.

Dünyanın binlerce rengini, binlerce farklı tonunu göremeyecekti artık Veysel. 

O gözlerini kurban verdi ama yaradan da  ona herkeste olmayan 

gönül gözünü verdi.Kimsenin göremediğini görmesi,

hissedemediğini hissetmesi ona yaradanın 

en büyük lütfuydu. Eline aldığı

sazıyla gözlerini

görür kıldı.

Sözleri halka gönül 

gözünün güzelliğini bir ressam 

gibi çiziyordu. Onu dinleyen sözlerindeki

rengi görenler onun ama olduğu gerçeğine inanamıyordu.

Ve büyüdü evlendi. Karısı onunla evliyken başka bir adama aşık oldu 

ve onunla kaçtı. Bu acıya nasıl dayanılır ki? Düşünsenize hem gözleriniz görmüyor

hem de hayattaki en büyük destekçiniz başka bir adamın kollarında sabahlamak için sizi terk ediyor.

Sizin tepkiniz ne olurdu? O büyük usta karısının kaçacağını anlayınca  şu kelamları söylemiş;

Güzelliğin on pare etmez 

Bu bendeki aşk olmasa    

Eğlenecek yer bulaman   

Gönlümdeki köşk olmasa

...

O büyük usta diyor ki bu şiirde; sen isterse cihan güzeli ol bu bendeki aşk olmasa ne

 anlamı var, güzellik sende değil benim gönlümde. Seni şımartarak yücelterek

yüreğime koydum  ama sen ihanet ettin. Şimdi nerde eğleneceksin?

Büyük ustanın 20.yüzyılın en büyük  halk ozanı olmasına 

birazda bu faktörler yardımcı olmuş diyebiliriz.

Zorluklardan başarı çıkarmak ancak 

bu kadar büyük bir ustalık

gerektirirdi zaten.

Aşık Veysel

saz,

şiir, insanlık ,

dirayet ve azim ustasıdır.

Yine bir şiirinde der ki büyük usta;

Uzun ince bir yoldayım   

Gidiyorum gündüz gece   

Bilmiyorum ne haldeyim 

Gidiyorum gündüz gece   

Dünyaya geldiğim anda 

Yürüdüm aynı zamanda 

İki kapılı bir handa        

Gidiyorum gündüz gece 

......

Doğduğumda kendimi uzun ve ince bir yol olan 

hayatta buldum. Gece gündüz geçiyor ömrüm(yaşıyorum),

ahvalimi bilmiyorum.Hayatı  bir hana benzetmiş olan usta doğduğunda 

hana girdiğini öbür kapıya kadar gece gündüz yaşayacağını ama neler çekeceğini

bilememektedir.Hanın son noktasının ölüm olduğunu bize dolaylı yoldan anlatmış usta. 

Aslında üzerine ciltler dolusu kütüphaneler dolusu yazılar yazılacak olan hayat  ancak bu kadar kısa ve bu kadar gerçekçi anlatılabilirdi.Feleğin şamarını yüzünde değil gönlünde hissetmiş 

olan büyük ustayı edebiyatımıza kazandırmış olan Ahmet Kutsi Tecer'e 

Türk milleti adın sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum. böyle 

değerli böyle büyük bir halk ozanı gelmeyeceğini 

gençliğimize bakarak söylemek zorunda 

kalıyorum. Sayfalar dolusu

yazsak yine de hakkını

veremeyiz.

..........

MEKANIN CENNET OLSUN BÜYÜK USTA

........