TEVFİK FİKRET VE ÖLÜM

MATEMZEDE

Yine birlikte toplamışlardı
On gün evvel bu hoş çiçeklerden
Seni ey mevt! Kim hatırlardı
O bahar hayatı süslerken?

Şimdi yalnız, önünde boşluklar
Düşünür hep o ayrılık demini...
Pek bunaldıkça aldatır, oyalar
Bu çiçeklerle reng-i matemini
                                                            Tevfik Fikret
 

Tevfik Fikretin bence ölümü en güzel anlatan biraz da insanın dünya akışına kendisini kaptırmasından bahseden  bir şiir. Özü matem değil bu şiirin unutmak. Elleri sağlamken gücünü kuvvetini  yapabileceklerini unutmak. Ayakların bacakların sağlamken, koşup yürüyeceğini unutmak. Nefes alıp verirken aynı anda kalbinin attığını unutmak. Gözlerinle baksan dahi kalbin görmedikçe bir şeyi onu hissetmediğini unutmak. Aşkı asıl sahibine iade etmemiz gerekirken hak etmeyen sevdaların ardından harcadığımızı unutmak. Bezmi elestte verdiğimiz kul olma sözünü unutmak. Ölümü sadece bedende görüp ruhun ölümünün kıyametimiz olduğunu unutmak. Dünya  hayatının genişliğine dalıp daracık yatacağımız kabirleri unutmak. İşte tüm  unuttuklarımızı gösterip ölümü yüzümüze bıçak gibi çarpan sekiz satır. Bahar vardı çiçekler açtığında kim inanırdı ölümün o kasvetli rengine? Mutluluklar yaşanırdı, sanırdık ölüme meydan okur. Günler geçerdi  yıllar biterdi mevsimler  ardı ardına birbirini izlerdi ama ölüm gerçeği göstermezdi kendini. Elbet bulurdu bir maske sahte sanardık  biz kendisini.  Başına sanki bahardan bir demet çiçek kılıf almış kollamakta kendini. Yalnız ölüm matemi bu asla fırsat vermez hiçbir ömüre. Unutmadan yaşamak gerek hayatlar birer hikaye. Ölüm de bu hikayede matem görevinde.