DÜNYA KAHRINDAN ÖLDÜ!

Yaşamaktan korkuyorum.Çok yaşamaktan yana bir beklentim yok. Öz yaşamak istiyorum,örselenmiş yaşamın, örselenmiş kalplere ağır geleceğini herkes bilmez ,ama ağır geliyor.

Bir sabah pencereyi açıyorum, gökyüzüne bakıyorum ,öyle bir bakmak ki; bulutların içini delip fezayı aşıyorum,gökyüzünde umut var derler. Umudu arıyorum.Gece gökyüzünde küçük çocuklar oluyor, parlak çocuklar ,güneşle birlikte kaybolan güzel çocuklar …umutta benim için öyle işte, bir bakıyorsun var bir bakıyosun yoklar.

Yaşamaktan çok korkuyorum.Sonra korkularımla boğuşuyorum,boğuşuyorum boğuşuyorum…Bir yardım,bir adım,bir ilaç,bir hekim,bir destek,bir hayat veren yok.Hep korkularım galip geliyor bu savaşta,öyle bir savaşı yaşıyorum ki;maktul ben,katil ben…

Ben yaşamaktan çok korkuyorum!dünya nasıl bu hale geldi sahi?müsebbibi kim dalkavuk neslin?ya da yalanlara sığınmayı kim öğretti bu nesle?yaş akmaz mı hiç sizin gözlerinizden?yoksa beton mu döktüler sıcak kalplerinize de bu kadar eğlencesindesiniz hayatın?bilmiyorum…bilemiyorum.

Ben yaşamaktan çok korkuyorum!ben aşık olmaktan çok korkuyorum!ben ben olamamaktan çok korkuyorum!üzerini örtün siyah renkli renksiz desenli örtülerle dünyanın! çünkü dünya;dünya kahrından öldü!

21.10.15 ÜMİT AĞAN